Επίπεδοι πλατείς στρωτήρες για ακροκέραμα με επίπεδη βάση

Το γείσο καλύπτεται από επίπεδους στρωτήρες. Το ρόλο του καλυπτήρα παίζουν τα ακροκέραμα με επίπεδη βάση και μακρυά ουρά. Η υπόλοιπη σκεπή ακολουθεί τα πατροπαράδοτα

Μπορεί ο νεοκλασσικισμός να εξαφάνισε την αρχιτεκτονική των οθωμανικών χρόνων με τα σαχνισιά και τις σιδεριές στα παράθυρα, ωστόσο δεν νίκησε το ρωμαϊκό - βυζαντινό σύστημα επικεραμώσεως της στέγης, με τους όμοιους, ημικωνικούς στρωτήρες και καλυπτήρες.

Χαμένο μέσα στην κίνηση και την ασχήμια του δρόμου το διώροφο νεοκλασσικό

Μία ανακαίνιση δεν σώζει την πόλη μας από τη φρικτή ασχήμια

Ως ανάμνηση των αρχαίου τύπου επικεραμώσεων, όπου οι στρωτήρες ήταν επίπεδοι ή με πολύ μικρή κλίση και με μεγάλο πλάτος, ενώ οι καλυπτήρες είχαν σχεδόν ημικυκλική διατομή και μικρό πλάτος, και κατά συνέπεια τα ανθέμια ήταν αραιά διατεταγμένα, δημιουργήθηκαν οι επίπεδοι, πλατείς στρωτήρες που τοποθετούνταν μόνο στο τελείωμα της στέγης, επάνω από το γείσο, ή εμπρός από στηθαία. Έτσι τα ακροκέραμα με επίπεδη βάση, όπως τα εικονιζόμενα, εδράζονταν σε επίπεδους κεράμους και η ευθεία της βάσεώς τους συνέπιπτε με την ευθεία του κεράμου.
Κανονικά αυτή θα έπρεπε να είναι η έδραση όλων των ακροκεράμων με επίπεδη βάση. Στους βυζαντινούς, ημικυκλικής διατομής καλυπτήρες θα έπρεπε να τοποθετούνται μόνο ακροκέραμα με κοχλίες (καράβολες), όπως οι Ερμήδες ή οι Δίες, ώστε η καμπύλη του κεραμιδιού να συνεχίζεται από τους κοχλίες, δημιουργώντας ευχάριστο οπτικό αποτέλεσμα. Ήταν όμως τόσο μεγάλη η ποικιλία των αρχιτεκτονικών προτάσεων, ώστε αρχιτέκτονες και τεχνίτες δεν στάθηκαν στους τύπους και άφησαν τη φαντασία τους να οργιάσει.