Δάπεδο καταστήματος στην Οία

Ο ναός του Αγίου Χαραλάμπους στην Ακράτα Αχαΐας

Μετωπικό ακρωτήριο περιβαλλόμενο από κυμάτια. Ο πήλινος σταυρός δεν αποκαταστάθηκε μετά τη θράυση του

Γωνιακό ακρωτήριο του αετώματος της προσόψεως με γυναικεία μορφή

Το δεξιό φωνιακό ακρωτήριο της προσόψεως

Παρόμοια ακρωτήρια υπάρχουν στο ναό της Υπαπαντής στην Καλαμάτα

Σταυρόσχημα κεραμοπλαστικά κιγκλιδώματα

Διάκοσμος του δαπέδου με λευκό και μαύρο μάρμαρο

Ο Άγιος Χαράλαμπος της Ακράτας, κτίσμα του 1902

Το αρχοντικό Μιχαήλ Ζάννου στον Πύργο της Θήρας

Τα γνώριμα ιωνικά επίκρανα του Τσίλλερ δεσπόζουν επάνω από τον εντυπωσιακό φεγγίτη της θύρας εισόδου. Στο μαρμάρινο ανώφλι της εισόδου διακρίνονται τα αρχικά Μ Ζ του πρώτου ιδιοκτήτη

Πήλινες γλάστρες κοσμούν το στηθαίο

Η είσοδος του αρχοντικού με το μαρμάρινο θύρωμα

Αυλόθυρα με θύρωμα από την κόκκινη ηφαιστειακή πέτρα του ησιού

Η πρόσοψη του κτηρίου

Η σκιά της γειτονικής εκκλησίας πέφτει όμορφα στον τοίχο του αρχοντικού

Κορινθιακά επίκρανα στο ισόγειο

Ο Πύργος είναι το ψηλότερο χωριό της Σαντορίνης και η θέα προς την Καλντέρα είναι μαγευτική.

«Κοίτα τη θέα από δω, καπετάνιο μου!», είπε με θαυμασμό η κόρη του Μιχαήλ Ζάννου Ερουλία, μόλις αντίκρυσε το σπίτι που της είχε χτίσει για προίκα. Ήταν ένα προικώο που πολλοί γαμπροί θα ζήλευαν, ένας όμως ήταν ο τυχερός

Η πρόσοψη με τη συμμετρική διάταξη των ανοιγμάτων και του κεραμοπλαστικού διακόσμου

Οροφογραφία, όπως φαίνεται από το παράθυρο

Εξαιρετικές τοιχογραφίες και απομιμήσεις ορθομαρμαρώσεων κοσμούν τους τοίχους και υπέροχα πλακίδια δίνουν χρώμα στα δάπεδα

Εξαιρετική και η επίπλωση του ξενοδοχείου που στεγάζεται στο αρχοντικό

Σαν όνειρο

Το αρχοντικό Ζάννου στον Πύργο της Σαντορίνης ήταν η κατοικία του πλούσιου γαιοκτήμονα και καπετάνιου Μιχαήλ Ζάννου, η οποία πέρασε αργότερα στην κόρη του Ερουλία. Από το γάμο της με τον καπετάνιο Νικόλαο Σορώτο από την Οία γεννήθηκε η κόρη τους Μάνια. Μεγαλωμένη στο πολυτελές περιβάλλον του αρχοντικού και με σπουδές ανάλογες των κοριτσιών των καλών οικογενειών, η Μάνια έγινε σύζυγος του ιατρού των ανακτόρων Α. Τσιβιδή και έμεινε μαζί του στην Αθήνα. Ωστόσο επέστρεφε πάντα τα καλοκαίρια, όπως και στα δύσκολα χρόνια της Κατοχής. Μετά από μερικά χρόνια εγκαταστάθηκε και πάλι οριστικά. Τη Μάνια διαδέχθηκε ο γιος της και μετά μια σειρά κληρονόμων μέχρι τους σημερινούς ιδιοκτήτες, οι οποίοι ανακαίνισαν το αρχοντικό και το μετέτρεψαν σε ξενοδοχείο.

Περισσότερες πληροφορίες στην ιστοσελίδα του ξενοδοχείου Zannos Melathron.

Ο ερειπωμένος ναός του Αγίου Μελετίου στα Σεπόλια

Το αέτωμα της προσόψεως με το σιδερένιο σταυρό

Η βαρβαρότητα και βλακεία αυτών που ξήλωσαν το ακρωτήριο είναι εμφανής: αφού το έσπασαν, άφησαν τη μισή βάση στη θέση της και πήραν μαζί τους ό,τι ξεκόλλησε. Το ίχνος του κομματιού που αφαίρεσαν έχει αποτυπωθεί στο τσιμέντο

Το γωνιακό ακρωτήριο έχει αφαιρεθεί ακέραιο

Άλλο σπασμένο ακρωτήριο του πλαϊνού αετώματος

Κεραμικά κυμάτια του γείσου που παραμένουν στη θέση τους

Εσωτερικό του ναού. Είναι αξιοπερίεργο πως αν και εγκαταλελειμμένος λόγω ζημιών από το σεισμό του 1999, παραμένει ανοικτός

Χρωματιστά γυαλιά, όπως συνηθίζονταν στα τέλη του δεκάτου ενάτου αιώνα, στα παράθυρα. Οι ρωγμές είναι εμφανείς, δεκατρία χρόνια μετά το σεισμό της Πάρνηθας

Η εικόνα του Αγίου Μελετίου επισκόπου Αντιοχείας

Δάπεδο του ναού από χρωματιστά πλακίδια του Τσίλλερ

Ο μόνος που φαίνεται να ξεχνάει ότι ο ναός είναι ιερός, είναι η Ιερά μας Αρχιεπισκοπή. Εδώ όμως είναι εγκαταλελειμμένοι ακόμη οι ναοί του κέντρου, με τον Άγιο Μελέτη θα ασχοληθούν;

Ο Άγιος Μελέτιος προεπαναστατικά ήταν εξωκκλήσι από τα πολλά του λεκανοπεδίου των Αθηνών, επί της οδού που συνέδεε τα Πατήσια με τα Σεπόλια. Η ανάπτυξη της συνοικίας των Σεπολίων στα τέλη του δεκάτου ενάτου αιώνα οδήγησε στην ανέγερση της παρούσας εκκλησίας, σε ρυθμό εγγεγραμμένο σταυροειδή άνευ τρούλου. Ο εξωτερικός διάκοσμος περιορίστηκε στα τούβλινα πλαίσια των ανοιγμάτων και στα γείσα της στέγης

 

 

 

 

Η συνοικία των Σεπολίων, στην άκρη της πόλης και αρκετά κοντά στον Κηφισσό, θύμιζε περισσότερο χωριό. Αυτό ισχύει και για την εκκλησία της

Απέναντι από την παλιά, η νέα εκκλησία του Αγίου Μελετίου. Χωρίς περισσότερα σχόλια...

Κυρρήστου 8 Αέρηδες: Αμπίντ Εφέντη Χαμάμ, Λουτρό των Αέρηδων

Η είσοδος είναι από την οδό Κυρρήστου. Η πλευρά αυτή χτίστηκε το 1862 και έχει νεοκλασσική όψη. Ωστόσο οι σιδεριές των παραθύρων πριν την ανακαίνιση κοσμούνταν από μεγάλες λαμαρινένιες ημισελήνους, οι οποίες αφαιρέθηκαν για λόγους «εθνικούς» και εξαφανίστηκαν μετά την ελληνοτουρκική κρίση του Μαρτίου 1987

Νεοκλασσικός φεγγίτης προς την οδό Κυρρήστου

Τα ξύλινα αποδυτήρια και οι ζωγραφισμένες οροφές είναι βέβαιο ότι δεν θυμίζουν τουρκικό χαμάμ

«Μεσημέρι, δειλινό, πάει ο Φράγκος στο λουτρό», έλεγαν ειρωνικά οι παλαιοί Αθηναίοι. Πέρασαν αρκετά χρόνια μέχρι να υιοθετήσουν τις φράγκικες συνήθειες όσον αφορά το νερό και την καθαριότητα

Νεοκλασσικά πλακάκια στο δάπεδο των αποδυτηρίων

Ο θόλος με τα μικρά, συμμετρικά τοποθετημένα υαλόφρακτα ανοίγματα του τουρκικού τμήματος του λουτρού, που χάριζαν στο χώρο ένα γλυκό, χαλαρωτικό φωτισμό

Μαρμάρινη γούρνα με βρύση για το πλύσιμο. Το παλαιότερο τμήμα του χαμάμ προς την οδό Λυσίου χτίστηκε από τον Αμπίντ Εφέντη το 1501 

Και ένας τούρκικος απόπατος, για να μην ξεχνάμε τη συνεισφορά των Οθωμανών στον πολιτισμό

Η σιδερένια σκάλα οδηγεί σε μία μικρή ταράτσα για ρέμβη και κουτσομπολιό

Από την ταράτσα προσφέρεται μία ωραία θέα της Ακροπόλεως

Απομεινάρια βεσπασιανών στην κοντινή Ρωμαϊκή Αγορά. Πριν χρησιμοποιήσει ο πολίτης το δημόσιο αποχωρητήριο, έστελνε το δούλο του να ζεστάνει το κρύο μάρμαρο. Η χρήση ήταν κοινή και μάλιστα ο χώρος προσφερόταν για κοινωνική συναναστροφή. Κάτω από τις βεσπασιανές υπήρχε αποχέτευση για την απομάκρυνση των λυμάτων. Στη μέση του τετραγώνου που σχημάτιζαν οι βεσπασιανές, υπήρχε μικρή δεξαμενή με βατράχια, που με το θόρυβό τους κάλυπταν τους ανθρώπινους ήχους. Η κάθετη τομή μπροστά στην οπή ήταν για να μην ακουμπούν οι όρχεις στο μάρμαρο και κρυώνουν, ενώ το αυλάκι μπροστά στο δάπεδο ήταν για την ούρηση. Φυσικά ο αυτοκράτορας Βεσπασιανός δεν ήταν χαζός να συνδέσει την υστεροφημία του με τις δημόσιες τουαλέτες. Κάθε φορά που οι πολίτες χρησιμοποιούσαν τις βεσπασιανές για την ανάγκη τους, πλήρωναν φόρο. Από τους αρχαίους Έλληνες και τους Ρωμαίους η κουλτούρα του νερού και των λουτρών πέρασε στο Βυζάντιο και ακολούθως στους Οθωμανούς, χωρίς να χρειάζεται Παγκόσμια Ημέρα Νερού, όπως η σημερινή, για να τους το υπενθυμίζει 

Πληροφορίες: Αρχαιολογία της Πόλεως των Αθηνών, Μουσείο Ελληνικής Λαϊκής Τέχνης.

Τα ιωνικά δάπεδα του Φετιχιέ Τζαμί

Ιωνικά κιονόκρανα πακτωμένα στο δάπεδο του προνάου

Εάν δεν είχε φύγει το ενδιάμεσο κονίαμα, θα έμοιαζε με ένα συνηθισμένο πλακόστρωτο δάπεδο

Το Φετιχιέ Τζαμί ή Τζαμί του Πορθητή είναι το παλαιότερο σωζόμενο οθωμανικό μνημείο της πόλεως. Είναι κτισμένο επάνω στα ερείπια μίας εκκλησίας, της οποίας οι κόγχες του ιερού διακρίνονται στο πίσω μέρος του κτηρίου. Και αυτή με τη σειρά της είχε ανεγερθεί σε επαφή με την κιονοστοιχία της Ρωμαϊκής Αγοράς. Λόγω της πληθώρας διαθέσιμου οικοδομικού υλικού κατά το χρόνο ανεγέρσεώς του, ενσωματώνει αρχιτεκτονικά μέλη των κλασσικών, ρωμαϊκών και βυζαντινών χρόνων, μεταξύ των οποίων και τα ιωνικά κιονόκρανα της αρχαίας εποχής.

Από το 1834, όταν η Αθήνα έγινε Πρωτεύουσα και μέχρι τις πρώτες δεκαετίες του εικοστού αιώνα, το Φετιχιέ Τζαμί χρησιμοποιήθηκε ως στρατιωτικό αρτοποιείο. Στη φωτογραφία στρατιώτες φορτώνουν καρβέλια ψωμί σε κάρα. Δεξιά πίσω από τον ψηλό τοίχο διακρίνεται το γείσο της σκεπής του τζαμιού. Τα κτήρια που το περιέβαλλαν τότε, έχουν κατεδαφιστεί