Πηλοτεχνήματα, ρόπτρα, φουρούσια και ό,τι άλλο ομόρφαινε τις κατοικίες των ανθρώπων. Κυρίως όμως ακροκέραμα.
Δευτέρα 2 Ιανουαρίου 2012
Η μηχανή του χρόνου που ξυπνά τα φαντάσματα του παρελθόντος
Τα γερμανικά στρατεύματα παρελαύνουν κάτω από την Αψίδα του Θριάμβου στο Παρίσι
Ο Χίτλερ στο Παρίσι φωτογραφίζεται με φόντο τον Πύργο του Άιφελ
Σοβιετικοί στρατιώτες τρέχουν μπροστά στο κατεστραμμένο Ράιχσταγκ
Τα Σοβιετικά στρατεύματα παρελαύνουν μπροστά από το πυρπολημένο Ράιχσταγκ
Ένα πρωτότυπο ταξίδι στο χρόνο έχει ξεκινήσει ο Ρώσος φωτογράφος και γραφίστας Σεργκέι Λαρένκοφ. Με οδηγό παλιές φωτογραφίες που απεικονίζουν ιστορικούς τόπους και χρονικά ορόσημα της Ευρωπαϊκής ηπείρου και με τη βοήθεια της φωτογραφικής του μηχανής και του Photoshop, συνενώνει ασπρόμαυρες φωτογραφίες από την περίοδο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου με σύγχρονες φωτογραφίες που έχει τραβήξει από το ίδιο ακριβώς σημείο και από την ίδια οπτική γωνία. Η δουλειά του είναι εκπληκτικής ακρίβειας, σαν ο φακός να μην έχει μετακινηθεί ποτέ κατά τη διάρκεια των δεκαετιών που χωρίζουν τα φωτογραφικά στιγμιότυπα.
Το έργο του παρουσιάζεται στο συνεχώς ανανεούμενο διαδικτυακό ημερολόγιο sergey_larenkov. Μέχρι τώρα έχει παρουσιάσει φωτογραφίες από σημεία του Βερολίνου, της Πράγας, της Βιέννης, της Αγίας Πετρούπολης και άλλων πόλεων της Ευρώπης.
Αναμένουμε το σπουδαίο Ρώσο φωτογράφο στην Αθήνα και σε άλλες ελληνικές πόλεις με μεγάλο ενδιαφέρον. Δυστυχώς όμως, στην περίπτωση της πατρίδας μας ο χρόνος έχει υπάρξει «γλύπτης παράφορος» των αστικών τοπίων και η αναζήτηση σημείων προς φωτογράφηση είναι εξαιρετικά δύσκολη.
Πολυ ασυνηθιστη και ενδιαφερουσα δουλεια του Λαρενκοφ. Θα πρεπει να ηταν - και εκτος των αλλων, συγκηνητικο - να "πατα" μετα απο τοσα χρονια το ιδιο σημειο με το συναδελφο του! Επειτα, θα πρεπει να οδηγηθουμε αναποφευκτα σε ορισμενες σκεψεις. Η Αγια Πετρουπολη, ειναι μια απο τις πιο σημαντικες πολεις στον κοσμο. Ηταν και θα ειναι απο τους πιο περιζητητους τουριστικους προορισμους. Αυτο οφειλεται και στην ιστορια της αλλα και στην ομορφια της. Πραγμα, το οποιο σεβαστηκε απολυτως το καθεστως της εποχης, προπολεμικα και μεταπολεμικα. Πρωτον, θα μπορουσαν, προπολεμικα, να καταστρεψουν οτιδηποτε θυμιζε την Αυτοκρατορια, και να χτισουν πολυκατοικιες, καταστηματα, εργοστασια, ολα στο "πνευμα" των ημερων. Δεν το εκαναν! Μεταπολεμικα, τους δοθηκε ευκολοτερα η ευκαιρια... Και παλι, οχι μονον δεν το εκαναν, αλλα αναστηλωσαν - οπως και σε πολλες αλλες ευρωπαικες πολεις - οτιδηποτε καταστραφηκε! Και τοτε, το Λενινγκραντ, ετσι λεγοταν, υπεστη τρομερες καταστροφες... Παραβαλλοντας με την ελληνικη πραγματικοτητα, τα συμπερασματα ειναι αποκαρδιωτικα και θλιβερα. Ειναι τρομερο και ανηκουστο, το γεγονος, πως οι κατακτητες δεν πειραξαν τιποτα ενω οι δικοι μας "Εθναρχες" και "εθνοπατερες", κατεστρεψαν, ναι με μισος, οτιδηποτε μπορεσαν! Δεν θα εξετασουμε εδω το γιατι... Ας δουμε ομως, με τι αντικατεστησαν τα κτηρια του Τσιλλερ και των αλλων Ελληνων αρχιτεκτονων. Μια παραβολη οπως του Λαρενκοφ, θα μας "σφιξει" το στομαχι! Καλυτερα ο ρωσος φωτογραφος να μην ερθει στην Ελλαδα, γιατι ειναι λογικο να αναρωτηθει και αυτος, το "γιατι???"... Εγω, δεν θα μπορουσα να του απαντησω! Διοτι ντρεπομαι....
Αυτή την αίσθηση της ιστορικής συνέχειας μέσω της διατηρήσεως της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς την είχα πολύ έντονα κατά τη διάρκεια των σπουδών μου στο εξωτερικό. Αυτή είναι άλλωστε και η αιτία που οι Νεοέλληνες ευχαριστιούνται τα ταξίδια τους στο εξωτερικό. Γιατί όπου και αν πάμε όταν βγούμε από τα σύνορά μας, θα συναντήσουμε ομορφιά και μνήμη, ίσως με την εξαίρεση των Τιράνων. Αντιθέτως στην πατρίδα μας όπου και αν βρεθούμε, μπροστά μας θα πέσουμε σε κάποιο τσιμεντόκουτο. Η διατήρηση και αναστήλωση των κατεστραμμένων από τον πόλεμο μνημείων εξαργυρώνεται σήμερα ως υπεραξία. Αντιθέτως η τσιμεντοποίηση των ελληνικών πόλεων εξαργυρώνεται με υποβάθμιση. Αυτό ερμηνεύεται από την ύπαρξη ή την απουσία παιδείας. Όπου αυτή υπάρχει, το παρελθόν γίνεται σεβαστό και όπου απουσιάζει, πέφτει τσιμέντο με τη μπετονιέρα. Κι από πάνω ιδρύονται μαρμάρινοι αδριάντες των "Εθναρχών" και οδοί παίρνουν τα ονόματα "λαοπροβλήτων" και "καταλληλοτέρων". Έχεις δίκιο, η ντροπή είναι το συναίσθημα που ταιριάζει στην περίπτωση. Μόνο που δεν ντρέπονται οι ένοχοι, αλλά τα θύματα.
2 σχόλια:
Πολυ ασυνηθιστη και ενδιαφερουσα δουλεια του Λαρενκοφ. Θα πρεπει να ηταν - και εκτος των αλλων, συγκηνητικο - να "πατα" μετα απο τοσα χρονια το ιδιο σημειο με το συναδελφο του! Επειτα, θα πρεπει να οδηγηθουμε αναποφευκτα σε ορισμενες σκεψεις. Η Αγια Πετρουπολη, ειναι μια απο τις πιο σημαντικες πολεις στον κοσμο. Ηταν και θα ειναι απο τους πιο περιζητητους τουριστικους προορισμους. Αυτο οφειλεται και στην ιστορια της αλλα και στην ομορφια της. Πραγμα, το οποιο σεβαστηκε απολυτως το καθεστως της εποχης, προπολεμικα και μεταπολεμικα. Πρωτον, θα μπορουσαν, προπολεμικα, να καταστρεψουν οτιδηποτε θυμιζε την Αυτοκρατορια, και να χτισουν πολυκατοικιες, καταστηματα, εργοστασια, ολα στο "πνευμα" των ημερων. Δεν το εκαναν! Μεταπολεμικα, τους δοθηκε ευκολοτερα η ευκαιρια... Και παλι, οχι μονον δεν το εκαναν, αλλα αναστηλωσαν - οπως και σε πολλες αλλες ευρωπαικες πολεις - οτιδηποτε καταστραφηκε! Και τοτε, το Λενινγκραντ, ετσι λεγοταν, υπεστη τρομερες καταστροφες...
Παραβαλλοντας με την ελληνικη πραγματικοτητα, τα συμπερασματα ειναι αποκαρδιωτικα και θλιβερα. Ειναι τρομερο και ανηκουστο, το γεγονος, πως οι κατακτητες δεν πειραξαν τιποτα ενω οι δικοι μας "Εθναρχες" και "εθνοπατερες", κατεστρεψαν, ναι με μισος, οτιδηποτε μπορεσαν! Δεν θα εξετασουμε εδω το γιατι... Ας δουμε ομως, με τι αντικατεστησαν τα κτηρια του Τσιλλερ και των αλλων Ελληνων αρχιτεκτονων. Μια παραβολη οπως του Λαρενκοφ, θα μας "σφιξει" το στομαχι! Καλυτερα ο ρωσος φωτογραφος να μην ερθει στην Ελλαδα, γιατι ειναι λογικο να αναρωτηθει και αυτος, το "γιατι???"... Εγω, δεν θα μπορουσα να του απαντησω! Διοτι ντρεπομαι....
Αυτή την αίσθηση της ιστορικής συνέχειας μέσω της διατηρήσεως της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς την είχα πολύ έντονα κατά τη διάρκεια των σπουδών μου στο εξωτερικό. Αυτή είναι άλλωστε και η αιτία που οι Νεοέλληνες ευχαριστιούνται τα ταξίδια τους στο εξωτερικό. Γιατί όπου και αν πάμε όταν βγούμε από τα σύνορά μας, θα συναντήσουμε ομορφιά και μνήμη, ίσως με την εξαίρεση των Τιράνων. Αντιθέτως στην πατρίδα μας όπου και αν βρεθούμε, μπροστά μας θα πέσουμε σε κάποιο τσιμεντόκουτο.
Η διατήρηση και αναστήλωση των κατεστραμμένων από τον πόλεμο μνημείων εξαργυρώνεται σήμερα ως υπεραξία. Αντιθέτως η τσιμεντοποίηση των ελληνικών πόλεων εξαργυρώνεται με υποβάθμιση.
Αυτό ερμηνεύεται από την ύπαρξη ή την απουσία παιδείας. Όπου αυτή υπάρχει, το παρελθόν γίνεται σεβαστό και όπου απουσιάζει, πέφτει τσιμέντο με τη μπετονιέρα. Κι από πάνω ιδρύονται μαρμάρινοι αδριάντες των "Εθναρχών" και οδοί παίρνουν τα ονόματα "λαοπροβλήτων" και "καταλληλοτέρων". Έχεις δίκιο, η ντροπή είναι το συναίσθημα που ταιριάζει στην περίπτωση. Μόνο που δεν ντρέπονται οι ένοχοι, αλλά τα θύματα.
Δημοσίευση σχολίου