Εδώ τελειώνει η ιστορία

Η οικία Βασιλείου Λεονταρίτη όπως φαίνεται από το δρόμο. Μπροστά το πηγάδι με το καλοχτισμένο πέτρινο φίλιατρο, που χρησιμοποιούσαν και οι περαστικοί. Από πάνω του στέκει ο πλάτανος. Το παρατημένο καρπούζι εντείνει την εικόνα εγκατάλειψης

Στα αριστερά του δρόμου που οδηγεί από την εθνική οδό στο Κατάκολο, ο περαστικός αποκλείεται να μη γυρίσει το βλέμμα του προς το ερειπωμένο σπίτι που στέκει στην κορυφή του ομαλού λόφου. Είναι το εξοχικό σπίτι που έχτισε ο Πύργιος ιατρός Βασίλειος Λεονταρίτης στα τέλη του δεκάτου ενάτου αιώνα, σε σχέδια του Ερνέστου Τσίλλερ.

Δεν μπήκαν ποτέ ακρωτήρια, δεν απέκτησε ποτέ ακροκέραμα, δεν ήταν καν σοβατισμένο, εκτός από τη ζώνη του γείσου. Παρ' όλα αυτά διέθετε όλη τη στιβαρότητα του νεοκλασσικισμού. Και την έχει ακόμη, παρά την οικτρή εικόνα που παρουσιάζει

Ο Σάξων αρχιτέκτων σχεδίασε ένα σχετικά μικρό κτήριο, ιδανικό για τον παραθερισμό της οικογένειας. Η θέση του ωστόσο το καθιστούσε ιδιαίτερα επιβλητικό. Από τα ανατολικά παράθυρά του φαίνονταν ο Πύργος, τα κοντινά χωριά και τα βουνά της Αρκαδίας και της Μεσσηνίας, ενώ προς τα δυτικά ήταν η καλύτερη θέα: οι ορεινοί όγκοι της Ζακύνθου και της Κεφαλονιάς, πίσω από τους οποίους ο ήλιος χανόταν στο Ιόνιο. Μια μικρή πινελιά νεοκλασσικισμού είχε προστεθεί στο ήρεμο αγροτικό τοπίο.

Απλά στριφτά σιδερένια φουρούσια στήριζαν τον εξώστη που εβλεπε προς το νότο. Αυτά δεν μπόρεσαν να τα ξεκολλήσουν οι γύφτοι. Αντιθέτως, δεν έμεινε ούτε ίχνος πλάκας στο δάπεδο του ισογείου. Ούτε καν τα τούβλα κάτω από τα παράθυρα δεν γύτωσαν

Η οικογένεια του γιατρού χάθηκε στα χρόνια του Εμφυλίου και έκτοτε το σπίτι δεν χάρηκε πραγματικό νοικοκύρη. Για χρόνια έμειναν εκεί αγρότες, μέχρι την οριστική εγκατάλειψή του. Ακολούθως παραδόθηκε στη σταδιακή φθορά. Ωστόσο ποτέ δεν έπαψε να αποτελεί τοπόσημο της περιοχής και αντικείμενο θαυμασμού των περαστικών.

Αμέτρητοι ταξιδιώτες το έχουν φωτογραφήσει και πολλοί ζωγράφοι έχουν στήσει μπροστά του το καβαλέττο τους. Το ίδιο όμως δεν θα γλυτώσει από την κακή του μοίρα. Ήταν ένα όμορφο, αλλά άτυχο σπίτι

Ο σεισμός του Μαρτίου 1993 κατάφερε σημαντικά πλήγματα στο κτήριο. Παρ' όλα αυτά προς στιγμήν φάνηκαν ελπίδες ότι θα ξαναζωντάνευε. Εμφανίστηκαν ενδιαφερόμενοι αγοραστές, πρόθυμοι να το επαναφέρουν στην αρχική του μορφή. Η συμφωνία με τον πρώτο έμεινε στις χειραψίες και επελέγη ο δεύτερος. Αυτός πριν καν ξεκινήσει τις εργασίες, φρόντισε να φυτέψει νέα κουκουναριά στη θέση της παλιάς, που είχε ξεραθεί. Κάτι όμως πήγε στραβά και πάλι όλα σταμάτησαν, αν και είχαν βρεθεί μέχρι και τα αρχικά σχέδια του Τσίλλερ. Πιθανότατα το πρόβλημα δεν ήταν οικονομικό, αλλά η εγκατάσταση ακριβώς απέναντι μονάδας ξηραντηρίων. Κανείς δεν επενδύει τα χρήματά του για να βλέπει τον ήλιο να δύει πίσω από σιλό, να ακούει όλο το βράδυ το θόρυβο των μηχανημάτων και των φορτηγών και να κυνηγάει ποντίκια!

Αύγουστος 1999: η γέρικη κουκουναριά στέκει ακόμη στη θέση της. Τότε υπήρχαν ελπίδες να ξαναζωντανέψει. Πλέον τώρα έχουν χαθεί όλες

Κάθε χειμωνιάτικη καταιγίδα και κάθε σεισμική δόνηση φέρνουν το άτυχο κτήριο πιο κοντά στην κατάρρευση. Μια κατάρρευση που θα είναι ένα ακόμη τέλος για το νεοκλασσικισμό του Πύργου.

Πληροφορίες από το ιστολόγιο Βυτιναίικα.