Γύρισα στα ξανθά παιδιάτικα λημέρια,
γύρισα στο λευκό της νιότης μονοπάτι,
γύρισα για να ιδώ το θαυμαστό παλάτι,
για με χτισμένο απ’ των Ερώτων τ’ άγια χέρια.
Το μονοπάτι το ᾿πνιξαν οι αρκουδοβάτοι,
και τα λημέρια τα ‘καψαν τα μεσημέρια,
κ’ ένας σεισμός το ᾿ρριξε κάτου το παλάτι,
και μέσ᾿ στα ερείπια τώρα και στ’ αποκαΐδια
απομένω παράλυτος· σαύρες και φίδια
μαζί μου αδερφοζούν οι λύπες και τα μίση·
και το παλάτι ένας σεισμός το ‘χει γκρεμίσει.
(Κωστής Παλαμάς, Ασάλευτη ζωή, 1904) γύρισα στο λευκό της νιότης μονοπάτι,
γύρισα για να ιδώ το θαυμαστό παλάτι,
για με χτισμένο απ’ των Ερώτων τ’ άγια χέρια.
Το μονοπάτι το ᾿πνιξαν οι αρκουδοβάτοι,
και τα λημέρια τα ‘καψαν τα μεσημέρια,
κ’ ένας σεισμός το ᾿ρριξε κάτου το παλάτι,
και μέσ᾿ στα ερείπια τώρα και στ’ αποκαΐδια
απομένω παράλυτος· σαύρες και φίδια
μαζί μου αδερφοζούν οι λύπες και τα μίση·
και το παλάτι ένας σεισμός το ‘χει γκρεμίσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου