Εξήντα χρόνια από τους σεισμούς των Ιονίων νήσων

Σπανιότατο ακροκέραμο από τη Χώρα της Ζακύνθου. Μετά την κατάρρευση της οικίας επί της οποίας βρισκόταν, χέρι φιλίστορος Ζακυνθινού το περισυνέλεξε στοργικά και το διαφύλαξε μαζί με μερικά άλλα, ως κειμήλιο ενός κόσμου που είχε χαθεί οριστικά. Μέσα στον πανικό των σεισμών, πολλά έργα τέχνης ανασύρθηκαν από τα ερείπια και εκτίθενται σήμερα σε ανακατασκευασμένες εκκλησίες και μουσεία 

Ερειπωμένες εκκλησίες της Ζακύνθου. Η μπαρόκ αρχιτεκτονική ανθούσε στο νησί μέχρι το 1953, ώστε δικαίως αυτή εθεωρείτο ως «Φλωρεντία της Ανατολής»

Η καταστροφή για τη Χώρα της Ζακύνθου υπήρξε σχεδόν ολοκληρωτική. Ό,τι δεν κατέρρευσε από τις τρεις σεισμικές δονήσεις του Αυγούστου του 1953 δεν μπορούσε να αποκατασταθεί, τουλάχιστον με τα τεχνικά μέσα και τις οικονομικές δυνατότητες της εποχής 

Απελπισμένοι Ζακυνθινοί κοιτάζουν τα ερείπια της Χώρας. Την καταστροφή του σεισμού συμπλήρωσε η πυρκαγιά που προκλήθηκε από τις αναμμένες γκαζιέρες. Οι φλόγες και οι καπνοί φαίνονταν από τις ακτές της Ηλείας και της Αχαΐας

Ο Τύπος της εποχής για την καταστροφή των Ιονίων νήσων

Γωνιακό ακροκέραμο με γυναικεία μορφή από την Κεφαλλονιά. Η κατασκευή του αποδίδεται σε πατρινό εργαστήριο

Εκκλησία με νεοκλασσικό πρόπυλο στο Δράπανο της Κεφαλλονιάς

Το ερειπωμένο Ληξούρι από ψηλά. Διακρίνεται όρθια η κιονοστοιχία του κατεστραμμένου Δημαρχείου της πόλεως

Νεοκλασσικό κτήριο του Αργοστολίου

Η όψη του ζακυνθινού ακροκεράμου όπως αυτό σώθηκε από τα ερείπια

Το ίδιο ακροκέραμο μετά την αποκατάσταση 

Η αποκατάσταση του ακροκεράμου έγινε από τον Αλέξανδρο Δεληγιώργη

Η σεισμική ακολουθία του Αυγούστου του 1953 μετέτρεψε μέσα σε λίγες ημέρες την Κεφαλλονιά, τη Ζάκυνθο και την Ιθάκη σε σωρούς ερειπίων, ενώ μεγάλες ζημιές προκλήθηκαν και σε γειτονικές περιοχές της Αιτωλοακαρνανίας, της Αχαΐας και της Ηλείας. Το μέγεθος των υλικών καταστροφών ήταν δυσβάστακτο για τη μετεμφυλιακή Ελλάδα, ενώ βαριές ήταν και οι απώλειες σε ανθρώπινες ζωές. Η κατάρρευση της τοπικής οικονομίας είχε ως συνέπεια την εκδήλωση τεράστιου ρεύματος φυγής από τα νησιά, το οποίο έλαβε το χαρακτήρα εξόδου.
Από τον Αύγουστο του 1953 και μετά οι πόλεις και τα χωριά των νησιών του Ιονίου έπαψαν να είναι αυτό που ήταν επί αιώνες. Η μεγαλύτερη απώλεια δεν ήταν η καταστροφή των κτηρίων και των έργων τέχνης, ούτε η πτώση των σπανίων ακροκεράμων στο έδαφος. Τα κτήρια το πιθανότερο λίγα χρόνια αργότερα θα έπεφταν από τις μπουλντόζες της αντιπαροχής και η εικόνα των οικισμών θα ήταν λίγο πολύ ίδια με τη σημερινή, ίσως και χειρότερη. Η μεγάλη και πραγματική απώλεια που επέφεραν οι σεισμοί εκείνου του Αυγούστου εξήντα χρόνια πριν ήταν η αλλοίωση της ψυχής των νησιών, που επήλθε με την καταστροφή του κοινωνικού ιστού τους. Ο Ελληνισμός, τριάντα χρόνια μετά την απώλεια της ανατολίτικης πτυχής του, το καλοκαίρι του 1953 είδε σε μεγάλο βαθμό να χάνεται και το κομμάτι του εκείνο που ήταν σταθερά προσανατολισμένο προς τη Δύση και τον συνέδεε με αυτήν.    

Το ιστορικό των σεισμών από τα Κεφαλονίτικα Νέα.
Οι σεισμοί στη Ζάκυνθο μέσα από τις φωτογραφίες ενός Βρετανού ναύτη στο ιστολόγιο Katalogia.
Το χρονικό των σεισμών μέσα από μία άγνωστη μαρτυρία στο ιστολόγιο Στον Ίσκιο του Ήσκιου.
Πικρές αναμνήσεις και σκέψεις στην επέτειο του μεγάλου σεισμού από το ιστολόγιο Νυχθημερόν.