Ιωσήφ των Ρογών 22: οι Ερωτιδείς που πέταξαν για το άγνωστο

Το κιγκλίδωμα με τους Ερωτιδείς, συμπιεσμένο από τις πινακίδες του παρακείμενου συνεργείου, αλλά σταθερά στη θέση του

«Αγαπητέ Συλλέκτη,

Εδώ και 3 βδομάδες έχει συντελεστεί το εξής απογοητευτικό. Δεν είμαι σίγουρος αν είχα δει στο δικό σου blog ή κάπου αλλού μια ανάρτηση σχετικά με τα νεοκλασσικά σπιτάκια της οδού Ιωσήφ των Ρογών...

Όπως έχει πολλάκις ειπωθεί, φαίνεται πως σαν λαός συνεχίζουμε να μην διδασκόμαστε από τα λάθη του παρελθόντος, συνεχίζοντας την καταστροφή της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, στην κυριολεξία κτήριο κτήριο...

Στην οδό Ιωσήφ των Ρογών και συγκεκριμένα στον αριθμό 22, βρίσκεται μία μικρή ερειπωμένη νεοκλασσική οικία, στο μοναδικό μπαλκονάκι της οποίας υπήρχε μέχρι προσφάτως ένα εξαιρετικής αισθητικής και κατασκευής κιγκλίδωμα διακοσμημένο με ανθρώπινες μορφές, ελικωτούς βλαστούς ακολουθώντας τα γνωστά νεοκλασσικά μοτίβα.

Η πρόσοψη της οικίας ασυντήρητη και απαξιωμένη

Εδώ και περίπου ένα μήνα το κάγκελο αυτό δεν βρίσκεται πια στην θέση του. Καθώς τυγχάνει να περνάω από το συγκεκριμένο σημείο σε καθημερινή βάση, αισθανόμουν τυχερός που μπορούσα σαν διαβάτης να απολαμβάνω την υπέροχη αισθητική του, την ανάδυση μιας άλλης ατμόσφαιρας και τη δυνατότητα για ελάχιστα δευτερόλεπτα, να ταξιδέψω σε μια άλλη εποχή. Μάλιστα ο μικρός αυτός εξώστης βρίσκεται σε τέτοιο ύψος που αποκλείεται κάποιος να μην το προσέξει και να μην αφεθεί στην ελκυστική γοητεία που ασκούσε. Αυτή η συναισθηματική και κυριολεκτική εγγύτητα με τον περαστικό έμελλε ωστόσο να είναι και πιθανώς η αιτία του άδοξου τέλους του. Μόνη παρηγοριά είναι ότι ενδεχομένως αυτό το πραγματικά στολίδι να κοσμεί τουλάχιστον κάποιον τοίχο ενός ιδιωτικού χώρου. Δεν θέλω σε καμία περίπτωση να πιστέψω πως αυτό το αδιάφορο για κάποιους στοιχείο (έργο τέχνης για μένα), πιθανότατα κατέληξε σε κάποιο καμίνι ως αποτέλεσμα κάποιου μελαμψού μετανάστη για μερικά μόλις σεντς του ευρώ. 

Ρωτώντας τους εργαζόμενους των παρακείμενων συνεργείων, κανείς δεν ήξερε τίποτα. Κάποιοι δεν είχαν καν προσέξει την απώλειά του. Εγώ που κάθε μέρα είχα την λαχτάρα να περάσω από κει και να κοιτάξω το καγκελάκι και να συνομιλήσω μαζί του όπως ένιωθα ότι μου έγνεφε και αυτό μια καλημέρα, πλέον είχα μείνει με ένα κόμπο στον λαιμό..Ένιωθα την οργή που νιώθει κάποιος όταν έχει χάσει κάποιον οικείο του και μάλιστα με τρόπο άδικο και άδοξο.. Δυστυχώς ή ευτυχώς, πολιτισμός δεν είναι μόνο τα μάρμαρα του Παρθενώνος και τα νεοκλασσικά της Διον. Αρεοπαγίτου, είναι ένας ολόκληρος κόσμος που μέρα με τη μέρα εξαλείφεται αναντιστρεπτί...

Υ.Γ. Περιέργεια προκαλεί το γεγονός ότι κάποιος βάλθηκε μα λασπώσει τις τρύπες που άφησε το κάγκελο στον εξωτερικό τοίχο του κτίσματος, άγνωστο ποιος, ο θύτης ή ίσως ο ιδιοκτήτης της οικίας...»

Αδυνατώ να σκεφθώ κάτι καλύτερο. Αντί άλλης απαντήσεως στην ανωτέρω επιστολή που έλαβα προ διημέρου από αναγνώστη του ιστολογίου, αφήνω τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη να απαντήσει: 

«Αυτή είναι η Ελλάδα!»