Ευπόλιδος 2 και Αιόλου: το κτήριο με τα γύψινα ακροκέραμα

Γύψινο ακροκέραμο σε νεωτερικό σχέδιο των αρχών του 20ού αιώνος που μιμείται θαλάσσιο όστρακο. Η χρήση του γύψου αντί του πηλού στην κατασκευή ακροκεράμων ήταν μία απόλυτη αποτυχία

Το γωνιακό ακροκέραμο

Το πήλινο αντίστοιχο αυτού του σχεδίου είναι εξαιρετικά σπάνιο. Πιθανότατα δεν υπήρξε ζήτηση επειδή δεν είναι ιδιαίτερα ωραίο

Στη διαβρωτική δύναμη του νερού πιθανώς να προστέθηκε η κακή επίδραση της όξινης βροχής. Το γεγονός είναι ότι τα γύψινα ακροκέραμα λιώνουν σαν το κερί

Το ακίνητο είχε αρχικά δύο ορόφους επάνω από το ισόγειο. Στη διάρκεια του εικοστού αιώνα προστέθηκε ένας ακόμη όροφος. Οι εξώστες του είναι από οπλισμένο σκυρόδεμα και τα φουρούσια γύψινα. Ελλείψει συντηρήσεως όλος αυτός ο διάκοσμος καταρρέει στα κεφάλια των περαστικών

Το γείσο στη γωνία των οδών Ευπόλιδος και Αιόλου είναι ετοιμόρροπο. Με σιδηροκατασκευές προσπαθούν να το κρατήσουν στη θέση του

Οι υπό διάλυση εξώστες του τρίτου ορόφου

Μαρμάρινος εξώστης του αρχικού κτηρίου του 19ου αιώνα με τα τυπικά φουρούσια, σε άριστη κατάσταση

Η όψη του ακινήτου επί της οδού Ευπόλιδος, μς την ωραία θέα προς το μέγαρο Μελά και την Ακρόπολη. Τα κλειστά παράθυρα δείχνουν την εγκατάλειψη

Το άτυχο Δημοτικό Θέατρο Αθηνών φωτογραφημένο από τον πρώτο όροφο του ακινήτου της οδού Ευπόλιδος 2. Το κτήριο στα αριστερά της φωτογραφίας σώζεται μέχρι σήμερα. Πίσω από το θέατρο, στα δεξιά της φωτογραφίας, μόλις διακρίνεται το Δημαρχείο επί της οδού Αθηνάς. Η οδός Ευπόλιδος τότε ήταν ένας ωραίος ευρωπαϊκός δρόμος και η μικρή πλατεία μεταξύ του θεάτρου και των οδών Κρατίνου, Ευπόλιδος και Αιόλου ήταν μία όαση με φοίνικες. Κανένας αρχιτέκτων η πολεοδόμος της σύγχρονης Αθήνας δεν είναι ικανός να δημιουργήσει μία τέτοια ομορφιά.  

Μεταγενέστερη άποψη της ίδιας πλατείας φωτογραφημένη από το ίδιο ακίνητο. Οι φοίνικες είναι ψηλότεροι και η πλατεία ομορφότερη. Απέναντι το μέγαρο Μελά και στο βάθος η Ακρόπολις. Η οδός Αιόλου σφύζει από ζωή

Φωτογραφία των αδελφών Μεγαλοκονόμου με τα αποκαλυπτήρια της προτομής του Κώστα Κοτζιά στην ομώνυμη πλατεία. Στο βάθος αριστερά το κτήριο της οδού Ευπόλιδος. Δεξιά του η οικία Σίμου και στη συνέχεια η Εθνική Τράπεζα. Αρχείο ΕΛΙΑ

Όταν οι Κλεάνθης και Σάουμπερτ κατέστρωσαν το πρώτο ρυμοτομικό σχέδιο της νέας πρωτεύουσας, η ανέγερση των ανακτόρων προβλεπόταν στη θέση της σημερινής πλατείας Ομονοίας. Επί της οδού Νίκης (μετέπειτα Αθηνάς) προβλεπόταν η δημιουργία του Κήπου του Λαού. Μετά την αναθεώρηση του σχεδίου από τον Κλέντσε η θέση όπου θα ανεγείρονταν τα ανάκτορα μεταφέρθηκε στο λόφο της Μπουμπουνίστρας ή του Αγίου Αθανασίου και στη θέση του Κήπου του Λαού κτίστηκαν το Δημαρχείο και το Δημοτικό Θέατρο. Η πλατεία μεταξύ του Δημοτικού Θεάτρου και της οδού Αιόλου ήταν μικρή, αλλά πανέμορφη. Αρχικά έλαβε το όνομα του βασιλέως της Βαυαρίας Λουδοβίκου Α', πατέρα του βασιλέως Όθωνος και θερμού φιλέλληνα. Στη συνέχεια το όνομά της άλλαξε πολλές φορές. Το λαμπρό οικοδόμημα του Θεάτρου περιστοίχιζαν στα πλάγιά του οι οδοί Κρατίνου και Ευπόλιδος, που έφεραν τα ονόματα των σημαντικών αθηναίων κωμωδιογράφων.
Αυτή η ομορφιά δεν κράτησε για πάντα. Μετά την κατεδάφιση του Δημοτικού Θεάτρου δημιουργήθηκε μία μεγάλη πλατεία, η οποία κατέληξε αποκτήσει το όνομα του δολοφόνου του θεάτρου Κώστα Κοτζιά και να αποτελεί σήμερα έναν αφιλόξενο, τεράστιο περιστερώνα. Όλη η περιοχή βιώνει επί δεκαετίες την παρακμή της και στα ίδια πλαίσια καταρρέει αργά και το ακίνητο περί ου ο λόγος. Για άλλη μία φορά, κρίμα... 

Περισσότερα για τον Κήπο του Λαού και την πλατεία με τα χίλια ονόματα στο εξαιρετικό φωτογραφικό λεύκωμα του Facebook Η Αθήνα μέσα στο Χρόνο